سفارش تبلیغ
صبا ویژن

[ و به پسرش حسن فرمود : ] پسرکم چیزى از دنیا بجا منه چه آن را براى یکى از دو کس خواهى نهاد : یا مردى که آن را در طاعت خدا به کار برد پس به چیزى که تو بدان بدبخت شده‏اى نیکبخت شود ، و یا مردى که به نافرمانى خدا در آن کار کند و بدانچه تو براى او فراهم کرده‏اى بدبخت شود پس در آن نافرمانى او را یار باشى و هیچ یک از این دو در خور آن نبود که بر خود مقدمش دارى . [ و این گفتار به گونه‏اى دیگر روایت شده است که : ] اما بعد ، آنچه از دنیا در دست توست پیش از تو خداوندانى داشت و پس از تو به دیگرى رسد و تو فراهم آورنده‏اى که براى یکى از دو تن خواهى گذاشت : آن که گرد آورده تو را در طاعت خدا به کار برد پس او بدانچه تو بدبخت شده‏اى خوشبخت شود ، یا آن که آن را در نافرمانى خدا صرف کند پس تو بدانچه براى وى فراهم آورده‏اى بدبخت شوى و هیچ یک از این دو سزاوار نبود که بر خود مقدمش دارى و بر پشت خویش براى او بارى بردارى ، پس براى آن که رفته است آمرزش خدا را امید دار و براى آن که مانده روزى پروردگار . [نهج البلاغه]
چهارشنبه 86 بهمن 10 , ساعت 10:26 عصر

حکایت غریبی است، حکایت آدمها و حال و روزشان در تاریخ، داستان زندگی و مرگشان. حکایت غریبی است، حکایت بلعم باعورا ، شریح قاضی، طلحه و زیبر...احساس عجیبی به آدم دست می‏دهد وقتی دفتر تاریخ را ورق می‏زند و افرادی را می‏بیند که عاقبتشان آن چیزی نشد که در ابتدا چنان بودند!... اینکه «طلحه الخیر» و «سیف الاسلام» باشی و تمام افتخارت این باشد که همنشین پیامبر بوده‏ای و در کنارش به جهاد با کفار پرداخته‏ای، اما روزگاری هم افتخارت این باشد که در برابر علی (ع) قد علم کنی! مگر نه اینکه «طلحه» حکومت بصره را میخواست و «زبیر» امارت کوفه را! و مگر نه اینکه در نهایت شمشیر خود را در برابر قرآن ناطق گرفتند و ایستادند و جنگیدند ؟! اینجاست که می‏فهمم چرا علی(ع) بر جنازه آندو اشک ریخت و گریست!...

می‏گویند تاریخ تکرار می شود. پس دفتر تاریخ را ورق بزن و به دوران معاصر نگاه کن. از یک سو، سلول و زندان و سیاهچال و شکنجه و درد و مشقت را ببین و از سویی صدای آه و ناله و مظلومیت آنهایی را بشنو که ایستادند و خم به ابرو نیاوردند! داستانها همچنان آشنا و تکراری هستند. مدالها رنگارنگ و چشم نواز، افتخارات بسیار و القاب پرمعنا. یک عده «وارثان انقلاب» لقب گرفتند و عده ای هم شدند «مالک اشتر» و «سردار لشگر» و «ذوب شدگان در ولایت» و «دستان راست و چپ آقا!» و من – یعنی کسی که نه  آنروزها را دیده‏ام و نه معنای شکنجه را می‏فهمم و نه احساسش می‏کنم و نه می‏دانم که سلول و سیاهچال یعنی چه؟ - امروز با خیال راحت می‏نشینم و به تمام آن آدمها و القابشان گیر می‏دهم... این وسط چه کسی مقصر است؟ من یا آن آدمها؟!