چرا عادت کرده ايم که گفتماني پر تنش را پيش بگيريم. نمي شود شما حرف هايتان را خيلي خوب و استوار بيان کنيد و در نوشته هايتان به اين و آن تهمت و افترا نزنيد؟ هتک حرمت افراد نکنيد؟ چه مي شود که به دور از تعصب بنويسيد. خوب نيست که با خواندن نظرات مخالفانتان از کوره در نرويد و با عصبانيت ننويسيد؟ حتي اگر او بي ادبانه و به دور از نزاکت مواضع شما را مي کوبد و به شخصيت هاي مورد علاقه ي شما توهين، شما در برابر اين کار او با کمال ادب و احترام از شخصيت هاي مورد علاقه ي او ياد کنيد و صحبت هايشان را در کمال ادب نقد؟ گمان نمي بريد اين کار به تقوا نزديک تر باشد؟ باور کنيد اين کار سخت نيست. بالأخره شما هم بايد بپذيريد که در اين مملکت مشکلاتي هست و راه حل هايي. راه حل آن انتقاد و پرسش است. همدلي و همکاري است. چه زيبا بود اگر شما بچه مذهبي ها به زنداني شدن افراد براي ابراز عقيده شان اعتراض مي کرديد؟ به نظر شما زيبنده است که در نظام مقدس جمهوري اسلامي افراد براي ابراز عقيده شان زنداني گردند؟ شايسته است موقعي که دانشجويان به صراحت اعلام مي کنند که آن نوشتجات کار آن ها نبوده و از نظر شارع مقدس، حجت بر ما تمام مي شود، از حقوق ايشان دفاع کنيم؟ اگر ما اين اعمال و شکنجه ها را ادامه دهيم ديگر چه تفاوتي ميان حکومت اسلام و طاغوت است؟ اگر مقام معظم رهبري از گزند انتقاد دور بمانند و کسي جرأت ايراد گرفتن و انتقاد از ايشان را نداشته باشد، چه تفاوتي بين ولايت مقدس فقيه و شاهنشاهي است؟