اصلاً بحثي که مدت ها مطرح بود (خودي و غيرخودي) چه معنايي دارد؟ مگر کشور ايران متعلق به گروه خاصي است؟ مگر فقط گروه مشخصي ميراث دار انقلاب و ارزش هاي انقلاب اند؟ مگر کسي خود را ولي نعمت مردم مي داند که ديگر گروه ها را رخصت خدمت ندهد؟ در فضاي شک و تهمت و سياهي آيا مملکت و اسلام قوي تر و بالنده تر مي شود يا ارکان دين مبين متزلزل و شريعت متضرر؟ در چنين فضاي مسمومي چه جاي پيشرفت و رشد و تعالي باقي مي ماند؟ اگر منصفانه نگاه کنيم ما بايد از مخالفينمان ممنون باشيم. چرا که انتقادات و مخالفت آنان سبب اصلاح ما مي شود. کدام حکومت است که بدون انتقاد اصلاح شده باشد؟ آيا تمامي رفتارها و انديشه هاي سردمداران نظام مقدس اسلامي چه در حال و چه گذشته درست و منطبق بر حقيقت و خواسته هاي اصيل اسلام بوده که منتقدان اين شيوه ها را از دايره ي دين داري بيرون بدانيم. گيرم که جضرت امام (ره) هم در مورد ايشان يا مواردي ديگر نظري گفته باشند. آيا توقف بر آن نظرات شايسته و به حق است؟ همه ي آن ها درست و بي عيب و نقص است؟ نعوذ بالله امام (ره) که معصوم و عالم بالخفايا نبوده اند و نه سخنان ايشان وحي منزل بوده که مفترض الطاعه شوند. قدري در اين موارد بايد با انديشه و تقواي بيشتر انديشيد و تصميم گيري کرد.