نمی دانم چرا با اینکه کوبا یک کشور مارکسیستی است ، رهبر آنرا دوست دارم . کاسترو را میگویم . البته این دوست داشتن بدون دلیل هم نیست . زندگی انقلابی و مبارزات خستگی ناپذیرش ، چهره اش را چنان معروف کرده که امروزه متحدان و رهروان بسیاری در همه جا دارد ...

زمانی که کاسترو به قدرت رسید ، از هر سه کوبایی تنها یک نفر سواد داشت . نیمی از آموزگاران به خاطر وضعیت نامناسب کار ، در مرخصی نامحدود بسر می بردند ... اما کاسترو می خواست که در کوبا ، هیچکس بی سواد نباشد . پس از انقلاب ، تمامی معلمان را به کار فرا خواند. او ابتدا تحصیل تا مقطع دیپلم را برای همه اجباری کرد به طوریکه اکنون کوبا از لحاظ سواد کشور اول جهان است . اما کاسترو به این حد هم قانع نشد و او تصمیم دارد که تحصیل تا مقطع لیسانس را برای همه اجباری کند ...از لحاظ بهداشت و درمان نیز به همت کاسترو ، کوبا به یکی از موفق ترین کشورها تبدیل شده است  . کاسترو به اجرای دقیق شعار « بهداشت و درمان رایگان برای همه » مشغول شد طوری که امروز، کوبا رتبه سوم تعداد پزشک برای هر شهروند را در جهان دارد  همچنین امروزه کوبا به یکی از کشورهای صادر کننده داروهای کمیاب و گرانقیمت تبدیل گشته است

فلسفه ریش : او زمانی سوگند خورد « تا جنگ پایان نیافته ، ریش را نباید تراشید » پس معلوم میشود که جنگ و مبارزه برای او هنوز به پایان نرسیده است .

شاید یادتان باشد که چند سال پیش کاسترو به ایران آمد . در مراسم سخنرانی اش در تهران ، دانشجویان برای گرفتن امضایش در صفی طولانی به انتظار نشسته بودند و او خطاب به آنها گفت « یعنی اینقدر مرا دوست دارید .»

و روزی دیگر به منزل امام رفت و پس از دیدن زندگی ساده امام ، گفت : « مردان بزرگ همیشه در خانه های کوچک می زیسته اند »

اما ...

سخنی با انقلابیون ایرانی :

کاسترو رهبر یک انقلاب مارکسیستی است و همچنان بر آرمانها و شعارهایش پا برجا مانده . بیخ گوش آمریکا ، تاکنون 10 رییس جمهور آمریکا  را به زانو در آورده و خم به ابرو نیاورده است . مردم کوبا او را یک دیکتاتور نمی دانند . به او به چشم کسی نگاه میکنند که کشورشان را نجات داده است . اقتصاد ، آموزش و پرورش ، فرهنگ ، بهداشت و بسیاری دیگر از موفقیت های این کشور مرهون زحمات کاسترو است .

 آقای حداد عادل که سال گذشته دیداری از کوبا داشته اند ، در خاطرات خود اینچنین از او یاد میکند :

« آنچه کوبا را متحول کرده و تا کنون سر پا نگه داشته ، مارکسیسم نبوده ، یک انقلابی تمام عیار بوده به نام فیدل کاسترو که هنوز هم لباس رزم را از تنش بیرون نیاورده است ... عادت مردم کوبا به صرفه جویی خیلی تأمل برانگیز است . شبی که من از فرودگاه به شهر می رفتم دیدم که چراغهای توی بزرگراه یک در میان روشن است . هیچ مشکلی هم به وجود نمی آمد . توی خیابانها هم دیدیم از این ماشینهای پر زرق و برق امروزی خبری نیست . ماشینهای قدیمی مدل 46 و 47 میلادی هنوز توی خیابانها کار میکردند . کوبایی ها در صرفه جویی بیداد کرده اند . این نوع صرفه جویی را کاسترو به آنها یاد داده است . در پایان ملاقاتی که با او داشتم ، کاسترو دست وزیر صنایع ما را گرفت و ازش پرسید : یخچالی را که چینی ها به ما می دهند ، 40 وات مصرف دارد . یخچالی که شما به ما می دهید ، ظرفیتش چقدر است و چند وات مصرف دارد !!» برای کاسترو مصرف مهم است و او اجازه نمی دهد هر چیزی وارد کشورش شود . او می گوید ما نفت نداریم بنابراین من باید ملتم را طوری تربیت کنم که در انرژی محتاج آمریکا نباشد .»

کاسترو امروز به علت ناراحتی قلبی  از قدرت کناره گرفته و  مسولیت اداره کشورش را به برادرش سپرده است .

می خواستم مطلبم را همینجا تمام کنم اما نه ، باید این حرفها را هم بزنم :

مسئولان محترم ، آقایان وزرا ، وکلا و همه آنهایی که دلتان برای این مرز و بوم می سوزد ، خواهش می کنم که برای یکبار هم شده ، دست از شعار و حرف بردارید ،  جلوی برگزاری این همه کمیسیون و همایش و کنفرانس و ... را بگیرید و این همه هزینه نکنید . چاره درد ما همایش نیست ،

تنها « عمل » است .

فهرست اصلی

لینک های روزانه

لینک دوستان من

موسیقی وبلاگ

اشتراک در خبرنامه