پست مدرنیسم

پست مدرنیسم(1)

می دانم

عصر پست مدرنیسم است

عصر هنجار گریزی

واژگونی

در این زمانه ی کج مدار

هم راست راه رفتن جرم است

هم راه راست رفتن!

باید واژگون شوی

و به دقیقه ی اکنون

روی دستهایت راه بروی

و اما

آرزوی من برای تو

الهی هر چه زودتر زمین بخوری

وبه راه راست برگردی

آمین.

پست مدرنیسم( 2)

مرا به خلوت کشانده ای که چه

می خواهی دلت را برایم بخوانی ؟

برای من اما

تپش جیبت شنیدنی تر است

اگر سکه ای در آن باشد

مگر نمی دانی

این روزها با عشق

حتی قرص نان هم قرض نمی دهند

باید « ارز » داشته باشی

عصر پست مدرنیسم است

خوب حالا

اگر شیر فهم شده ای

لطفا نبض دنیا را بگیر

و زود بگو :

باد از کدام طرف می آید ؟

پست مدرنیسم (3)

عقل کل !

راست می گویی

باید دکور این عالم را عوض کرد

خیلی چیزهای جهان تکراری است

به خصوص این آسمان کلنگی

با خورشید و ماه و ستاره ها

بهتر است بی درنگ

آسمان را

با همه تنقلاتش

ریز ریز کنی

و به عنوان سالاد

با پز روشنفکری نوش جان!

اما بی آسمان

با این پرندگان عتیقه چه می کنی ؟

با کبوتر ، پرستو ، قناری ، چلچله ...

میدانم اینها اصلا لیاقت معاصر بودن را ندارند

و اگر جان به جانشان کنی

باز هم همان پرندگان ما قبل تاریخند

با همان آشیانه های بی تکنیک

آوازهای بی کمپوزوسیون

بال و پرهای جنگلی

منقارهای قناس

و قیافه های الکی خوش

و خوشبخت !

آه!

دیگر دارد حالم از این همه عقب ماندگی بهم می خورد

عقل کل !

نقشه ای بکش .

یک آسمان پسامدرن

با خورشید و ماه کاغذی

و پرندگان فانتزی

و در روی زمین :

آدمهای عوضی !

آهای !

اگر تو هم با من هم عقیده ای

لطفاً ، محکم بخوابان توی گوشم

شاید از خواب بیدار شوم !

پست مدرنیسم (4)

می دانم

عصر پست مدرنیسم است

عصر موبایل ، ماهواره و اینترنت

اما هنوز کلاغ ، کلاغ است

بی گناه ... سیاه

ما اما ، نه سپیدیم ، نه سیاه

و مدام در اشتباه !

و به اقتضای « دم »

با « باد » هماهنگ

هفتاد رنگ !

ای کاش ما نیز

بی درنگ و نیرنگ

« با هم » می ماندیم

« آدم » می ماندیم ، ای کاش

پست مدرنیسم( 5 )

خداحافظ

اینجا چه می کنی ؟

لطفا ً زود برگرد

من « دیروز » تو را دعوت خواهم کرد

« امروز » که می بینی ، خانه نیستم

« فردا » هم که گذشته است

راستی ، وقتی به خانه رسیدی

سلام یادت نرود

به دیوار سلام کن

باور کن پشت دیوار جز باد کسی نیست

ضمنا ً اگر مردی تلفن کن

روی نوار خبر مرگت ضبط می شود

و من وقتی بیایم

قرمز می پوشم

و سه روز ، گریه نمی کنم

باور کن

همه اینها فقط برای توست

و اما آرزوی آخرم :

زنده نباشی ، به امید هرگز !!

رضا اسماعیلی

درباره وبلاگ