خسرو گلسرخی

حتما برای شما هم پیش آمده است که در اتوبوس و یا تاکسی نشسته باشید و پیرمردی ناگهان لب به سخن بگشاید و آهی بکشد و یاد اعلی حضرت همایونی و روزگار جوانی اش بیافتد . مخصوصا اگر شانس با شما همراه نباشد و ماشین در خیابانهای شلوغ تهران و در یک ترافیک طاقت فرسا گیر کند . خلاصه سخنران مجلس شروع می کند به صحبت کردن از خوبیهای آن دوران و راحتی و آسایش مردم و شکم سیری و این قبیل حرفها  و تو به عنوان یک جوان هیچ خاطره تلخ و شیرینی از آن دوران نداری ، چرا که اصلا آن زمان را با چشم خود ندیده ای و اطلاعات تو فقط در حد یک سری فیلم و آهنگ است که هر ساله با شروع ایام دهه فجر از صدا و سیما پخش می شود . با شنیدن این سخنان ، شاید با خودت فکر کنی ، نکند این حرفها واقعا راست باشد . بابا این پیرمرد که دروغ نمی گوید . با چشم خودش همه ماجراها را دیده است ...

چند شب پیش بود که صدا و سیما به همت آقای حسنی ، دست به کاری عجیب زد  و آن هم پخش گوشه ای از دادگاه خسرو گلسرخی ، از شبکه سه سیما بود . هر چند این دفاعیه به طور گزینشی انتخاب شده بود ، اما باز هم باید به مسولان صدا و سیما تبریک گفت .مخصوصا آنجایی که آقای صفار هرندی وزیر محترم ارشاد ، پس از پخش این فیلم جمله زیبایی گفتند و آنهم بیان سخن زیبای امام حسین که فرمودند : « اگر دین ندارید لا اقل آزاده باشید » قبلا شنیده بودم که آن زمان همزمان با پخش مستقیم دادگاه گلسرخی از تلویزیون ملی ایران ، موجی گسترده در میان مردم ایجاد شده بود . دفاع جانانه اش از مردم ایران و آرمانهای مبارزاتی اش و همچنین نام بردن از امام علی و امام حسین ، علی رغم تمایلات مارکسیستی اش، نامش را بر روی زبانها آورده بود و همه اینها در شرایطی بود که در میان جو خفقان حاکم بر کشور ، بسیاری از مبارزان و زندانیان ، حتی همفکران خود گلسرخی هم اظهار ندامت کرده بودند و از اعدام رهایی یافتند . اما گلسرخی و دوست همرزمش « دانشیان » ( شاعر سرود معروف هوا دلپذیر شد ) پس از شنیدن حکم دادگاه مبنی بر اعدام آنها ، لبخند زدند و همدیگر را در آغوش گرفتند . حتی حاضر نشدند تقاضای ساواک را برای عفو آنها از شاه بپذیرند . قصد من در اینجا این نیست که بنشینم و روضه ای برای او که یک مارکسیست بود بنویسم . هدفم از بیان این روایت این است که تاریخ مبارزات ملت ایران ، مخصوصا در این صد سال اخیر ، پر است از فداکاری و جانبازی جوانان و مردم غیور این سرزمین . اگر چه در دوره ای ، به علل گوناگون و البته روشن ، عده ای نوع مبارزه خود را از سایرین جدا کردند و با پناه بردن به مکاتب بیگانه ( مانند کمونیسم ) راه دیگری را برگزیدند ، اما نمی توان آنها را از صحنه سیاسی آن دوران ایران حذف کرد و  نا دیده گرفت . همچنین بسیاری دیگر از گروهها و احزاب و دسته ها . چه بخواهیم و چه نخواهیم ، تاریخ نام این افراد را ثبت کرده است . جدای از اینکه ممکن است ما هیچکدام آنها را قبول نداشته باشیم . جدای از اینکه فکر و اندیشه آنها با اندیشه های دینی و مذهبی ما تفاوت داشته باشد. در برخورد با آنها باید شرایط مکانی و زمانی آن زمان را نیز مد نظر داشت . به ویژه در نظر گرفتن این موضوع که اساسا در کشوری مانند ایران ، که مردم پیوند عمیق و ریشه ای با دین و مذهب و سنت دارند ، شاید گرایش به سمت مکاتب دیگر صرفا برای پر کردن خلا های روحی و روانی و اندیشه های مبارزاتی بوده است.  مقصودم از این حرف این نیست که از اینها قهرمان بسازیم و برایشان یادواره و سالروز و... برگزار کنیم اما اگر واقعیتها را آنچنان که بود برای جوانان و مردم خود تعریف می کردیم و داستان مبارزات آن دوران را به روایت اسناد درست و معتبر بازگو می کردیم ، شاید دیگر کسی در تاکسی و اتوبوس ، جرات نمی کرد که بگوید ، چون مردم در زمان شاه شکمشان سیر بود ، راه افتادند توی خیابانها و شعار مرگ بر شاه سر دادند . اگر به خاطر سلایق سیاسی ، نام بسیاری از مبارزان انقلابی را حذف نمی کردیم ، یاد و خاطره هر کدام از آنها شاید خیلی ها را به تفکر وا میداشت . اشتباه نکنید . منظورم مجاهدین خلق و چریکهای فدایی و توده و اینها نیست . منظورم همان شهیدان و اندیشمندان مسلمان خودمان است . ماجراهایی که بر سر دکتر شریعتی آمد و بسیاری دیگر از بزرگان . در کتابی از قول همسر دکتر شریعتی خواندم که در جلسه ای که با حضور بعضی از روحانیون و دانشگاهیان مطرح اوائل انقلاب برگزار شده بود ، عده ای خواستار حذف قسمتهایی از نوشته ها و سخنرانی های دکتر شده بودند ، اما با مخالفت شهید مظلوم بهشتی روبرو شدند . شهید بهشتی در جواب آنها گفتند : « ما حق نداریم سخنرانی ایشان را سانسور کنیم چرا که ممکن است ایشان حرفی زده باشند و آن حرف هم درست باشد و ما اشتباه کنیم » . حتما شنیده اید که همان اوائل انقلاب شهید بهشتی به صورت خیلی آزاد با سران حزب توده در مقابل دوربینهای تلویزیون مناظره می کرد و با برهان قاطع خود ، آنها را به سکوت وامیداشت . راستی از شما می پرسم ، آیا می دانید که همان زمان به این شهید عزیز  ( بهشتی ) چه القاب و تهمتهای ناجوانمردانه ای نسبت می دادند ؟ آنهم نه از طرف مخالفان و دشمنان ، بلکه از همین دوستان و آشنایان ...

ختم کلام ، تاریخ را باید آنچنان که بود و واقعیت داشت بازگو کرد ، نه آنچنانکه ما می خواهیم و خوشمان می آید .
برای دانلود بخشی از دادگاه و دفاعیه خسرو گلسرخی به آدرس زیر مراجعه کنید :

http://noqte.com/download.php?type=blogattachment&code=244

زخم

من دلم خیلی می سوزه ، خیلی . حتما می پرسین برای کی ؟ برای چی؟ خوب راستش رو بگم برای دلم ! آره دلم برای خودش می سوزه ! بعضی وقتها که خلوت می کنم و یه جورایی انگاری می رم توی عالم هپروت ، با خودم فکر می کنم توی این همه چیزی که خدا آفریده ، شاید هیچکدوم مثل دل ، اینقدر مظلوم نباشند . خیلی مظلومه . اونقدر که خیلی اوقات واقعا دلم براش می سوزه ! شما نگاه کنین به دستاتون ، پاهاتون ، چشمها ، گوشها ، دهان و... من نمی گم که اینها هیچ غمی ندارند . هیچ دردی ندارند . چرا اتفاقا هرکی اندازه خودش درد داره . ولی قابل مقایسه با درد دل نیستند .  اصلا جنس دردهاش با بقیه فرق داره . درمانش هم همینطور . مثلا ، چشم رو ببینید ، یه غروب غمگین رو می بینه ، ولی این دله که دلتنگ می شه .  یعنی چشم فقط میبینه . ولی غصه هاش مال دله . نهایتش ، چند قطره اشکه که اون رو هم برای تسلای دل می ریزه . یا گوش ، یه چیزی می شنوه ، آهش رو دل می کشه ... همه اینجوریند . همه اعضا ، هر کدوم فقط درد خودشون رو می بینن. تازه هر کی ، هر چی درد داره ، برای خلاصی از اون ، فورا اونو حواله می ده به دل و خودشو راحت می کنه !

ولی دل بیچاره چی ؟ نمی دونم چه صبری داره ، چه استقامتی ؟ چطور این همه درد و غم رو تحمل می کنه ؟ بیچاره مُرد از بس خون خورد . از بس درد کشید و ناله نزد و شکوه نکرد . تنها گاهی برای سبک کردن بارش ، آهی از سر ناچاری می کشه ...

ای کاش راهی وجود داشت تا مقداری از دردش رو کم می کردیم . ای کاش چاره ای بود تا با اون همدردی می کردیم . ای کاش صندوقی بود برای حمایت از دلهای شکسته . ای کاش بنیادی بود برای پیوند دلهای پاره پاره . ای کاش سمیناری هم برگزار می شد برای احیای سنت حسنه دلیاری . ای کاش همه ما حرمت دلها رو نگه می داشتیم . ای کاش یه مقدار از بار غصه هایِ دلهامون کم می کردیم . ای کاش ...

بر بام آتشفشان

اوضاع سینه ام اصلا خوب نیست ، خیلی سنگین شده . دلم هم دائم کارش شده بی قراری و بی تابی . از بس این همه آه رو در دلم جمع کردم ، بیچاره دیگه طاقت این همه فشار رو نداره ! یک کمی دلتنگه ! مثل آتشفشان خاموشی که بعد از مدتها سکوت و آرامش ، دست به کار شده و تازه یادش اومده که برای خاموشی آفریده نشده ، بلکه برای لرزیدن و جنبیدن و سوختن و برهم زدن ...!

این سلولها و اعضا و جوارح بدن من هم انگار هنوز متوجه ضربانهای مشکوک دلم نیستند ، البته حق دارند . چون خیلی وقته که به اوضاع آرام منطقه عادت کرده اند ! شرایط آنقدر بی دغدغه بود که هیچ صدایی ، حتی به اندازه صدای افتادن برگی ، قطره آبی یا وزش نسیمی هم ، در این مرداب خفته به گوش نمی رسید . تنها گاهی ، چشمان عزیزم ، با دل عزیز تر از جانم ، همنوا می شدند و چند قطره ای می باریدند. اما متاسفانه این سالها ، از بس خشکسالی احساس دیده ام، که با این قطرات هم ، کویر ما گلستان نشد !

اما چند وقت پیش بود که ناگهان احساس کردم سینه ام ، سنگینی می کنه . لرزیدنش رو فهمیدم . رفتم پیش یه متخصص ، گفت : دلت خیلی تنگ شده ، اگه زود کاری نکنی منفجر می شه ! و من تازه متوجه شدم که آتشفشان دلم از خواب طولانی بیدار شده . آخه مدتها بود که خاموش بود . بخاری ازش بلند نمی شد . اما اینبار خودم هم نمی خواستم که این آتشفشان آروم بشه . قبلا که گفتم ، آتشفشان برای خراب کردن و برهم زدن ساخته شده ، نه برای آرامش ...

ولوله ای به پا شد . عقل و روح و سر و صورت ، به جون من افتادند . همه دست به دست هم دادند که اوضاع رو یه جوری کنترل کنند اما کار از این حرفها گذشته بود . به خاطر همین هم اونها جل و پلاسشون رو جمع کردند و تا آروم شدن این سینه ، از این حوالی کوچ کردند ، اما دلم می خواست که همینجا بمونم ! یعنی پای دامنه کوه آتشفشان . من هم موندم و فعلا منتظرم که آتش بیاد و مرا هم با خودش ذوب کنه و ببره ... اما نه خیلی دیر می شه . شاید بهتر باشه که خودم برم اون بالا ، روی قله آتشفشان و خونه ام رو همونجا بسازم . اصلا خونه برای چی ؟ همون جا خودش خونه است! آنقدر آنجا می مونم تا از غصه دل آتشفشان دق کنم و بمیرم ...

اولین زائر حسین

دکتر محمد رضا سنگری

شکسته دل کوچک من !

هر روز یک کاروان دل شکسته به زیارت خرابه کوچکت می آیند . به میهمانی دخترکی که سه سالگی اش را در میهمانی تازیانه و سیلی گذراند . هر روز به یاد اشک های شبانگاهت که سیمای خاکستر گرفته بابا را می شست . چشمه چشمه اشک گرد حرم کوچکت طواف می کند .

مهربان غمگین !

از سپیده تا شامگاه ، هر چه قلب غمگین است به حریم صمیمیت کودکانه ات قدم می گذراند و تو با همان انگشتان کوچکت که بر گیسوی پریشان بابا شانه می زند و پریشانی سری شکسته را سامان می داد ، همه را شادمان بر می گردانی . کودکی می آید و عروسک کوچکش را که ترجمان عشق زلال او به توست در کنار خوابگاهت می گذارد تا وقتی برخاستی بازی کنی . آخر چگونه باور کنیم دختری سه ساله به جای بازی ، همبازیش ، پیشانی شکسته بابا باشد و سری که از سفر سرنیزه برگشته باشد !

ماهتاب رنگ پریده خرابه!

در آن شب تاریک که بی تاب زیارت آفتابت بودی در بی تابی و رنگ پریدگی ات ، ناگهان از مشرق طشتی کوچک ، آفتاب تو دمید . نمی دانم با کدام آغوش خورشید را گرفتی ؟ بر کدام زانو آسمان را نشاندی ؟ با کدام دست ابرها را _ ابر سیاه خاکستر _ از خورشید گرفتی تا همه آفتاب سهم تو باشد و همه روشنی را جرعه جرعه پس از عطشی شکننده بنوشی .

نهال کوچک من !

چقدر شکسته بودی . بر سه سال بهار تو ، گویی سی خزان وزیده بود . سی فصل سرد و زرد . باورم نمی شود سه سالگی و قامت شکستگی ! سه سالگی و موی سپید ؟ سه سالگی و چین درشت حادثه هایی ناباور بر چهره نشسته . باورم نمی شود از عاشورا تا به امروز ، از کربلا تا شام این همه شکسته باشی .

مسافر کوچک من !

در خرابه نمازت را شکسته بخوان . شکسته تر از قلبت . تو اینجا نمی مانی . پدر بی تاب تر از تو آغوش گشوده است . زنگ شتران ، آهنگ رفتن می نوازد . اینجا خانه تو نیست . هنوز گرمای آغوش بابا در آوند های تازیانه خورده ات پیچیده است . هنوز در ناگهان شبانه حس می کنی دستی گرم ، گیسوانت را می بافد ، گونه ات را نوازش می دهد و لای لای مهربانی سکوت شبت را می شکند و نسیمی غریب در حاشیه بستر کوچکت می وزد

دختر کوچک شام !

چقدر گریه کردی وقتی در سکوت آخرین شب کربلا ، در کنار خیمه هایی نیم سوخته جزر و مد قامت شکسته عمه را در نماز نشسته نیمه شب دیدی . چقدر گریه کردی وقتی عمه تمام خود را به به تازیانه ها می سپرد تا صفیر تازیانه را بر پشت کودکان احساس نکند . چقدر گریه کردی وقتی بر موی پریشانت چنگ می زدند و بر خارستان داغت می کشاندند و از کنار قتلگاهی که همه هستی بی نشانت در آن آرمیده بود می گذراندند . گریه برای عمه ای که شرمسار نتوانستن بود و دستهای او در تلاشی بی فرجام رهایی گیسوانت را چاره می جست و تازیانه تنها چیزی بود که میان گیسو و دستهایش فاصله می افرید .

آخرین شهید ، اولین زائر حسین !

هموز می توانی بر خودت ببالی که اولین زائر بودی . هیچ کس پیش از تو پیشانی پدر را نبوسید . هیچ کس پیش از تو بوی گل را در عطشی بی پایان ننوشید .

زخمی کوچک من !

هنوز و هر روز قافله قافله زخم به آستانه ات می آورند و دستان کوچکت ، دستهای مهربان کبودت ، مرهم بر زخمها می گذارد . کسی که هنوز اندوهناک ناباوری گذشته است می گفت نابینایی عصا در دست از دوردست رنج و شکستگی آمده بود ، عصازنان و شکسته دل ، به بوی زیارت خرابه ای که تاریک تر از چشمهایش بود و خورشید کوچک حسین را در آغوش می فشرد . دیگر روز همه دیدند فریاد می زند : چشمهای روشن من هدیه سه ساله حسین است ! رقیه دو آفتاب به من بخشید . رقیه ... و وای من که افق های بی مرز مهربانی رقیه را نشناخته بودند ...

عزیز اندوهگین من !

تو دلهای آتش زده را می شناسی . از کربلا آمده ای با دلی شعله ور ، قلبی آتش گرفته ، دامنی در شراره ها سوخته ، لبهای عطش زده ، پایی تاول زده و مویی که در پنجه های قساوت سنگدلان بسته و گسسته شده .

تو غربت و تنهایی را می شناسی . شبها در سیاهی خرابه ، داغ یتیمی خوابت را به بیداری گره می زد . نازبالش دیروز _ دست مهربان و صمیمی پدر _ خشونت سنگ و خاک بود و در هنگامه روز بارش یکریز آفتاب ، خرابه بی سقف را تحمل ناپذیرتر از خیمه های داغ غروب عاشورا می ساخت .

تو می دانی پایی که نتواند راه بسپرد چگونه است . آخر پای زخمی و تاول خورده ات تاب رساندنت به قافله نداشت . همین است که امروز کودکان فلج _ مرغان بی بال و پر _ کنار حرمت می نشینند و ناگاه در ناگهانی شگفت بر می خیزند ، می دوند فریاد می کشند و در التهاب و بهت مادر و پدر فریاد می زنند : مادر ! کودکی سه ساله آمد دستی به پایم کشید . چقدر مهربان بود . ای کاش می بود تا همبازیم شود . ای کاش ...

عزیز کوچک من !

هیچ کس وسعت غربت و تنهایی را آشناتر از تو نیست . وقتی در غروب ، عمه ات غریبانه ، در دشت می دوید تا کودکان غریب و بی پناه را در وحشت دشت پیدا کند تو در آستانه خیمه ، با دلی سوخته تر از حرم ، نگاهت را با عمه همراه می کردی و لبهای خشکیده ات به زمزمه ای می شکفت که خدایا ، گمشده ای های عمه را دریاب ! اگر گمشده دیگران در دستهای تو پیدا می شود . اگر گره های بسته به نوازش انگشتانت گشوده می شود و اگر بی سامانیها زیر سایبان دستهای کوچکت سامان می یابند همه به حرمت آهی است که در غریبی و بی سامانی عاشورا برآوردی . آسمان آن آه را دیگر باره بر نمی تابد و شانه های زمان تکرار آن لرزه شگفت پس از آه عاشورایت را نمی تواند . آری گمشده ها تو را می یابند . گمشده ها را تو می یابی و سرگشتگی ها را تو پایان می بخشی.

دختر دلشکسته ام !

مهمان شبانگاه تو ، شبی مهمان من نیز بود . پیش تر به میزبانی خاکستر رفته بود . من نیز با دستهای خسته ام که زخم تازیانه ها ، خطی کبود و شیاری هم درد بر آن نشانده بود خاکستر از چهره اش گرفتم . دخترم هر چه هست امروز آشنایان عاشورای حسینم ، مهمان تو هستند و من هنوز آسمان ، ضریح مزار گمشده ام . دخترم مظلوم تر از مادر نیستی که هنوز شمعی بر سکوت شبانه اش سوسو نمی زند.

لبخند بزن بابا !

سلام بابا . حالت چطوره ؟

من خوبم . قرار نبود دیگه برات نامه بنویسم . خودت خوب می دونی چرا ؟ الان هم که می بینی دارم نامه می نویسم ، دلیل دارم . یه بار فکر نکنی ، دلم برات تنگ شده ها . نه من دلم اصلا تنگ نشده . اصلا برای چی باید دلم تنگ بشه . برای کی ؟ تویی که فقط یک بار منو دیدی ؟ تویی که حتی فرصت نکردی یه بار منو نوازش کنی . تویی که من فرصت نکردم بشناسمت ؟ تویی که همیشه و همه جا تو عکسات داری می خندی ...

اصلا بابا تو برای چی می خندی ؟ به من می خندی ؟ مگه وضعمو نمی بینی ؟ مگه اشکامو نمی بینی ؟ مگه از درد و رنجم خبر نداری ؟ مگه خودت نمی بینی ، هر شب قبل از خواب عکستو بغل می کنم و گریه می کنم ؟ مگه خودت نمی دونی هر شب اینقدر گریه می کنم و از حال می رم ؟ دیگه برای چی خنده ؟ تا حالا شده یه بار گریه کنی ؟ تا حالا شده یه بار دلت برای دخترت تنگ بشه ؟ ها راستشو بگو . پس معلومه که تو هم دلت برای من تنگ نمی شه ...

ولی بابا جون ، می دونی چیه ؟ چه جوری بگم ؟ دروغ گفتم به خدا ، من دلم خیلی خیلی تنگه . داره می ترکه . آره خودت که بهتر می دونی نمی تونم دروغ بگم . ولی تو چرا ؟ تو چرا با اینکه منو می بینی و از حال و احوالم خبر داری یه کاری نمی کنی ؟ یعنی برات ارزشی ندارم ؟ برات مهم نیستم ؟ اگه برات مهم نیستم پس چرا منو خواستی ؟ یادته بابا چه آرزوهایی داشتی برام ؟ یادته همش در مورد من با مامان صحبت می کردی ؟ دو تایی برام نقشه می کشیدین . ولی این مال اون روزا بود که من هنوز نبودم . پس الان که من هستم ، تو چرا نگام نمی کنی ؟ ها . ای بابای بی معرفت ...

می دونم بابا جون زیاده روی کردم . اصلا ولش ، تو خودتو اذیت نکن . خودت که می دونی منظوری ندارم . درسته که من فرصت نکردم بهت بگم بابا ، درسته که من یاد نگرفتم چه جوری باهات صحبت کنم ، ولی تو که منو خوب می شناسی . تو که عادت منو خبر داری  . تا حالا صد بار با تو قهر کردم و ده دقیقه بعد با تو آشتی کردم . ایندفعه هم زیاد طول نمی کشه . فقط ده دقیقه ! اصلا بیا همین حالا آشتی کنیم . آفرین بابای خوبم .چیه ناراحت شدی ؟ یعنی من حق ندارم دو کلمه با بابای شهیدم درد دل کنم . یعنی من نمی تونم یه کم برات ناز کنم . خوب باشه اصلا من اشتباه کردم . تو بهترین بابای دنیا هستی . اصلا بابا جون دیگه از دست خنده هات دلگیر نمی شم . بخند دیگه . بخند که خنده هات زیباترین خنده روی زمینه ! 

شکوه نکن زینب !

بخشی از رمان آفتاب در حجاب نوشته سید مهدی شجاعی

عجب سکوتی بر عرصه کربلا سایه افکنده است ! چه طوفان دیگری در راه است که آرامشی اینچنین را به مقدمه می طلبد ؟ سکون میان دو زلزله ! آرامش میان دو طوفان !

یک سو جنازه است و خاکهای خون آلود و سوی دیگر تا چشم کار می کند اسب و سوار سپر و خود و زره و شمشیر . و اینهمه برای یک تن ، امام که هنوز چشم به هدایتشان دارد .

قامت بلندش را می بینی که پشت به خیمه ها و رو به دشمن ایستاده است ، دو دستش را بر قبضه شمشیر تکیه زده و شمشیر را عمود قامت خمیده اش کرده است و با آخرین رمقهایش مهربانانه فریاد می زند :

هل من ذاب یذب عن حرم رسول الله ...

آیا کسی هست که از حریم رسول خدا دفاع کند ؟ آیا هیچ خدا پرستی هست که به خاطر او فریاد مرا بشنود و به امید رحمتش به یاری ما برخیزد ؟ آیا کسی هست ...

و تو گوشهایت را تیز می کنی و نگاهت را از سر این سپاه عظیم عبور می دهی و ... می بینی که هیچ کس نیست ، سکوت محض است و وادی مردگان ...

خودت را مهیا کن زینب که حادثه دارد به اوج خودش نزدیک می شود . اکنون هنگامه وداع فرا رسیده است .

اینگونه قدم برداشتن حسین و اینسان پیش آمدن او ، خبر از فراقی عظیم می دهد .

خودت را مهیا کن زینب که لحظه وداع فرا می رسد .

همه تحملها که تاکنون کرده ای ، تمرین بوده است ، همه مقاومتها ، مقدمه بوده است و همه تابها و توانها ، تدارک این لحظه عظیم امتحان !

نه آنچه که از صبح تاکنون بر تو گذشته است ، بل آنچه از ابتدای عمر تاکنون سپری کرده ای ، همه برای همین لحظه بوده است ...

با حسی آمیخته از بیم و امید ، چشمهایت را باز می کنی و حسین را می بینی که سرت را به روی زانو گرفته است و با اشکهایش گونه های تو را طراوت می بخشد . یک لحظه آرزو می کنی که کاش زمان متوقف بشود و این حضور به اندازه عمر همه کائنات ، دوام بیاورد . حاضر نیستی هیچ بهشتی را با زانوی حسین ، عوض کنی و حتی هیچ کوثری را جای سرچشمه چشم حسین بگیری .

حسین هم این را خوب می داند و چه بسا از تو به این آغوش ، مشتاق تر است یا محتاج تر!

این شاید تقدیر شیرین خداست برای تو که وداعت را با حسین در این خلوت قرار دهد و همه چشمها را از این وداع آتشناک ، بپوشاند . هیچ کس تا ابد جز خود خدا نمی داند که میان تو و حسین در این لحظات چه می گذرد . حتی فرشتگان از بیم آتش گرفتن بالهای خویش در هرم این وداع به شما نزدیک نمی شوند .

هیچ کس نمی تواند بفهمد که دست حسین با قلب تو چه کرد ؟

هیچ کس نمی تواند که نگاه حسین در جان تو چه کرد ؟

هیچ کس نمی تواند بفهمد که لبهای حسین بر پیشانی تو چگونه تقدیر را رقم می زند . فقط آنچه دیگران ممکن است ببینند یا بفهمند این است که زینبی دیگر از خیمه بیرون می آید .

زینبی که دیگر زینب نیست . تماماً حسین شده است ... و مگر پیش از این ، غیر از این بوده است ؟!

حکایت غریبی است حکایت این لحظات که فهم از دریافتن آن عاجز است چه رسد به گفتن و پرداختن آن .

اگر از خود بچه ها که بی تاب ، درگیر این کشمکش اند بپرسی نمی دانند که چه می خواهند و چه باید بکنند .

یکی مات ایستاده و به چشمهای حسین خیره مانده است . انگار می خواهد بیشترین ذخیره را از نگاه حسین داشته باشد . یکی مدام دور حسین چرخ می زند و سر تا پای او را دوره می کند . یکی پیش روی حسین زانو زده است ، دستها را دور پای او حلقه کرده است و سر بر زانوانش نهاده است .یکی دست حسین را بوسه گاه لبهای خود کرده است . آنرا بر چشمهای اشکبار خود می مالد و مدام بر آن بوسه می زند ...

چه سخت است برای حسین ، گفتن این کلام به تو که : باز کن این حلقه های عاطفه را از دست و بال من !

با کدام دست و دلی می خواهی این حلقه ها را جدا کنی ؟ این حلقه ها که اکنون بر دست و پای حسین بسته است ، از اعماق قلب تو گذشته است . چگونه می توان این حلقه ها را گشود ؟

کاری باید کرد زینب !

اگر دیر بجنبی ، دشمن سر می رسد و همینجا پیش چشم بچه ها کار را تمام می کند . کاری باید کرد زینب ! حسین کسی نیست که بتواند اندوه هیچ دلی را تاب بیاورد ، که بتواند هیچ کسی را از آغوش خود بتاراند که بتواند هیچ چشمی را گریان ببیند ...

این صف اولیاست ، تمامی اولیا الله و این خود محمد است . این پیامبر خاتم است که در میانه معرکه ایستاده است ، محاسنش را در دست گرفته است و اشک مثل باران بهاری بر روی گونه هایش فرو می ریزد .

-     یا جداه ! یا رسول الله ! یا محمداه ! این حسین توست که ...

نگاه کن زینب که خدا به تسلای تو آمده است .

-          خدا ببین که با فرزند پیامبرت چه می کنند ! ببین که بر سر عزیز تو چه می آورند ؟ ببین که نور چشم علی را ...

نه . نه ، شکوه نکن زینب ! با خدا شکوه نکن ! از خدا گلایه نکن . فقط سرت را بر روی شانه های آرام بخش خدا بگذار و های های گریه کن .

خودت را فقط به خدا بسپار و از او کمک بخواه . خودت را در آغوش گرم خدا گم کن و از خدا سیراب شو ، اشباع شو ، سرریز شو . آنچنان که بتوانی دست زیر پیکر پاره پاره حسین بگیری و او را از زمین بلند کنی و به خدا بگویی : « خدا ! این قربانی را از آل محمد قبول کن ! »

علی اصغرم لالا

علی اصغرم لالا /شکوفه پرپرم لالا/قشنگ و کوچکم لالا /گلوی نازکم لالا

زچه قنداقه ات رنگین /به تیر حرمله رنگین/ ربابه مادرت گوید /لالا نازک بدن لالا

لالا لالا گل لاله /نکن گریه نکن ناله/شبی سرد است و مهتابی/ چرا گریان و بی تابی

برایت قصه ها گفتم /چرا امشب نمی خوابی/لالا جانان من لالا /گل باران من لالا

داغ شقایق

چند وقت پیش بود که با یکی از دوستان وبلاگ نویس آشنا شدم و همین آشنایی باعث شد که از آن پس گهگاهی از طریق چت با هم صحبت کنیم . اما دیروز به طور ناگهانی متوجه شدم که ایشان فرزند شهید هستند ... 

 اکنون درد دلی با تو دوست خوبم :

 خدایا ، چقدر سخت است صحبت کردن ، آنهم با کسی که خود ، سختی ها را با تمام وجودش درک کرده .  کسی که رنج را با تمام ابعادش احساس کرده و کسی که انتظار را برای همیشه شرمنده نگاه خسته اش کرده . چقدر این قصه برایم پر غصه است . قصه اشکهایی که روزگاری تنها همدم چشمهای منتظر بود.  قصه خونهایی که روزی با خاک این سرزمین آمیخته شدند تا شقایقهای عاشق ، برویند و داغ دل ما را برای همیشه تاریخ تازه نگه دارند. قصه فرزندانی که داغ گفتن یک بابا بر دلشان ماند . قصه غروبهای غمگین جنوب ، بیقراری اروند ، سکوت پرفریاد شلمچه ، مظلومیت فکه و هورهای سوخته ...

من این قصه ها را همیشه قبل از خواب می خوانم .

من این غصه ها ، را دوست دارم . من از این دردها ، خوشم می آید .

 من روزی چند بار برای شفای سینه خود شربت غصه می خورم . روزی چند بار سرم را با پیشانی بند خاطرات ، محکم می بندم تا درد سرم آرام شود .  من هیچ مرهمی را به اندازه غم ، برای تسکین دردهایم نمی پسندم. من به طب روحانی بیشتر اعتقاد دارم ، تا به طب حیوانی ...

خدایا از تو ممنونم که این داغ ابدی را در دلهای ما قرار دادی .

خدایا شکرت که این درد را به سینه های ما بخشیدی .

خدایا تو را سپاس که قصه غصه هایمان را پایانی قرار ندادی !

 دوستم می گفت که وقتی پدرش شهید شد ، تنها سه ماه از تولدش می گذشت .

او می گفت که پدرش ، در این سه ماه ، تنها یک بار موفق به دیدنش شده بود .

او می گفت ، که از دوستان پدرش شنیده که پدرش مظلومانه شهید شده است.

او می گفت ، پدرش هرگز برنگشت . چونکه دوست داشت همانجا و در همان خاک تفتیده ، آرام بگیرد و البته آرام هم گرفت ...

او گفت و گفت و من که سرگردان و مبهوت ، مشغول خواندن حرفهای او بودم ، بغض نشکفته ام را خفه کردم و با رجوع به دل خود ، به یاد شعری از مرحوم ابوالفضل سپهر افتادم که روزگاری با دلی پر خون و چشمانی پر اشک این چنین سرود :

اتل متل یه جعبه / پر از مداد رنگی / اتل متل یه بچه / چه بچه زرنگی

با یک مداد HB /توی اتاق نشسته / فکر میکنه به باباش / جفت چشاشو بسته

قربون برم بابامو / الان اگه زنده بود / صورت مهربونش / حتما پر از خنده بود

...

بس که بابا بابا گفت / ناله زد و غصه خورد / کنار عکس بابا / خسته شد و خوابش برد

دید که تو تختی ازنور/ باباجونش نشسته / هزار ملک دور اون / جمع شده حلقه بسته

زد زیر گریه و گفت / میگن دیگه نمیای!/ منو گذاشتی رفتی / بابا منو نمی خوای؟

 بابا اونو بوسیدش/ توی بغل گرفتش/اشک چشاشو پاک کرد/نیگاش کردش و گفتش :

اگه نرفته بودم / یه غول بی شاخ ودم / اومده بود تو خونه / تا زور بگه به مردم

رفتم باهاش جنگیدم / تا که بره به خونش / اگه باور نداری / بیا اینم نشونه ش

دست گذاشت رو خالش/ همون خال پیشونیش/همون خال قشنگش/خال قرمز و خونیش

لب رو گذاشت رو خال /بابا جون و بوسیدش/ بعد صورت رو عقب برد/قشنگ بابا رو دیدش

یهو پریدش از خواب/دید که وقت اذونه/بوی تن باباجون / پیچیده بود تو خونه

دید که زیر نقاشیش / به خط ناز بابا /نه تنها امضا شده/ داده یه بیست زیبا !