ادامه خاطرات ...

وقتی آدم وجدانش گریه می‏کند

حکایت غریبی است، حکایت آدمها و حال و روزشان در تاریخ، داستان زندگی و مرگشان. حکایت غریبی است، حکایت بلعم باعورا ، شریح قاضی، طلحه و زیبر...احساس عجیبی به آدم دست می‏دهد وقتی دفتر تاریخ را ورق می‏زند و افرادی را می‏بیند که عاقبتشان آن چیزی نشد که در ابتدا چنان بودند!... اینکه «طلحه الخیر» و «سیف الاسلام» باشی و تمام افتخارت این باشد که همنشین پیامبر بوده‏ای و در کنارش به جهاد با کفار پرداخته‏ای، اما روزگاری هم افتخارت این باشد که در برابر علی (ع) قد علم کنی! مگر نه اینکه «طلحه» حکومت بصره را میخواست و «زبیر» امارت کوفه را! و مگر نه اینکه در نهایت شمشیر خود را در برابر قرآن ناطق گرفتند و ایستادند و جنگیدند ؟! اینجاست که می‏فهمم چرا علی(ع) بر جنازه آندو اشک ریخت و گریست!...

می‏گویند تاریخ تکرار می شود. پس دفتر تاریخ را ورق بزن و به دوران معاصر نگاه کن. از یک سو، سلول و زندان و سیاهچال و شکنجه و درد و مشقت را ببین و از سویی صدای آه و ناله و مظلومیت آنهایی را بشنو که ایستادند و خم به ابرو نیاوردند! داستانها همچنان آشنا و تکراری هستند. مدالها رنگارنگ و چشم نواز، افتخارات بسیار و القاب پرمعنا. یک عده «وارثان انقلاب» لقب گرفتند و عده ای هم شدند «مالک اشتر» و «سردار لشگر» و «ذوب شدگان در ولایت» و «دستان راست و چپ آقا!» و من – یعنی کسی که نه  آنروزها را دیده‏ام و نه معنای شکنجه را می‏فهمم و نه احساسش می‏کنم و نه می‏دانم که سلول و سیاهچال یعنی چه؟ - امروز با خیال راحت می‏نشینم و به تمام آن آدمها و القابشان گیر می‏دهم... این وسط چه کسی مقصر است؟ من یا آن آدمها؟!

کروبی زنده است!

دیروز خبرگزاریهای داخلی خبری را نقل کرده بودند که خوشبختانه سریعا تکذیب شد. خبر سکته شیخ اصلاحات، آقای شخ مهدی کروبی. راستش را بخواهید پس از شنیدن این شایعه، اولش فکر کردم که احتمالا هیجانات و مسائل مربوط به انتخابات و  رد صلاحیت عده‏ای از دوستان اصلاح طلب، باعث بروز چنین فاجعه‏ای شده است. اما همانطوریکه عرض کردم خوشبختانه پس از دقایقی اعلام شد که به کوری چشم دشمنان، حضرت شیخ در سلامتی کامل به سر می‏برند و سرگرم رایزنی با سید محمد خاتمی و آقای هاشمی رفسنجانی هستند تا بلکه شرایطی مهیا شود و انتخابات آزاد در مملکت اجرا شود! علی‏هذه بنده از همین فرصت استفاده می‏کنم و از همه عوامل درگیر در انتخابات خاضعانه می‏خواهم که لااقل برای سلامتی مسئولین سابق هم که شده، تا حد امکان تعدادی از افراد رد صلاحیت شده را مورد عفو و بخشش قرار بدهند تا خدای نکرده شاهد مصیبتهای جانگداز نباشیم!...

نمایشگاهی از تصاویر شیخ اصلاحات در حالات مختلف:

وقتی کروبی نماز می خواند                                وقتی کروبی کتک می‏خورد    

    ادامه عکسهای شیخ اصلاحات...کلیک کنید

امروز قم، غزه است!

هنوز توده‏های گل و یخ بجای مانده از بارش برف ده - پانزده روز پیش در کوچه ها و خیابانهای قم وجود دارد. راه رفتن و سبقت گرفتن از عابران به سختی انجام می‏شود. علاوه بر آن باید مراقب باشی که نلغزی و زمین نخوری! گاهی اوقات ترجیح می‏دهی که برای سهولت در امر رفت و آمد، وارد حریم جاده شوی، اما خودتان که بهتر از بنده اوضاع و احوال ماشین‏سواران قمی را می‏دانید. در روزهای عادی و آفتابی آدم جرات نمی‏کند که از عرض خیابان رد شود، چه رسد به اینکه برف و گل و لای، نصف جاده را هم گرفته باشد. (چون معمولا تمرین‏ مسابقات آزاد اتومبیل‏رانی در خیابانهای قم انجام می‏شود!) در چنین اوضاع و احوالی، شهرداری برای اینکه اندکی از مشکلات شهری را حل کند از مردم همیشه در صحنه خواسته است که خودشان دست به کار شوند و کوچه‏ها و معابر را سر و سامانی بدهند. مردم همیشه در صحنه هم مثل همیشه ثابت کردند که همیشه در صحنه حضور دارند! اما قدم زدن در پیاده‏روهای قم همچنان مصیبت بار است. ابر و باد و مه و خورشید و فلک هم که انگار دست به دست هم داده‏اند تا این شرایط ادامه داشته باشد. چرا که ما همچنان شاهد بارش برفهای ناگهانی هستیم! مردمی که هر ساله با رسیدن فصل زمستان، چشم انتظار بارش برف بودند این شبها دیگر حال و حوصله شنیدن اخبار هواشناسی را ندارند. گویا خبر بارش برفی دیگر، همه را نگران می‏کند. در بعضی مناطق آب همچنان قطع است. البته همه گناه را که نمی‏شود گردن شهرداری انداخت، آخر بعضی ساختمانها خودشان تجربه چنین سرمایی را نداشتند و به ناچار آب در لوله‏های همان بناها یخ زده است. به همین دلیل ما باید چند روزی را به انتظار بنشینیم تا که خورشید اندکی بر گرمایش بیفزاید و ما را از خشکسالی برهاند! الحمدالله مشکل قطعی گاز نداریم، اما چند روزی هست که برق مدام می‏رود و می‏آید! همه اینها را نوشتم که عرض کنم امروز قم، غزه است!

ای بوش از تو بیزارم؟!

پس از حمایت چندی قبل بوش از اصلاح طلبان ایران و در غیاب سید اصلاحات که این روزها گرفتار سفرهای استانی هستند، شیخ اصلاحات بیانیه‏ای علیه این حمایت مشکوک رییس جمهور آمریکا صادر کرده‏اند که متن آن را با هم می‏خوانیم:

«جناب مستطاب حضرت آقای بوش... سلام علکیم!

احتراما به استحضار می رساند، عده ای از دوستان و یاران مورد وثوق اینجانب به بنده اطلاع داده‏اند که در لحظات مسرت‏بخش خواب صبحگاهی، جنابعالی در سخنرانی خود از ما- یعنی اصلاح طلبان- حمایت کرده‏اید! علیهذا جهت تنویر افکار عمومی نکاتی را متذکر میشوم:

1-   آقای بوش! دشمنی ما با آمریکا تنها مربوط به دوران ریاست شما نمی‏باشد. احتمالا خاطر شریفتان هست که ما در دوران ریاست‏جمهوری پدر شما نیز با ایشان مخالف بودیم. حتی در زمان جنگ اول خلیج فارس و حمله آمریکا به عراق، دوستان چپ ما (که البته آنروزها هنوز اصلاح طلب نشده بودند!) قصد یاری صدام حسین را داشتند که با مخالفت محافظه کاران ایران روبرو شدند! پس بجای حمایت از ما، لطف کنید و از محافظه کاران حمایت نمائید، چرا که آنها دوستان واقعی شما هستند!

2- البته دوستان ما اکنون به این نتیجه رسیده‏اند که سیاست آنروزمان، زیاد درست و عاقلانه نبوده است و اصلا بخاطر همین مسائل بود که ما اصلاح شدیم و به اصلاحات رسیدیم، اما این دلیل نمی‏شود که شما بیایید و گذشته‏ها را فراموش کنید و ما را جزو دوستان خود فرض نمائید، هرچند ما خودمان گذشته را بالکل فراموش کرده‏ایم!

2-   آقای بوش، حتما اطلاع دارید که ما هم مثل شما در شرایط انتخابات بسر می‏بریم. سخنان و موضع‏گیریهای ما در چنین اوضاعی می‏تواند سهم زیادی در پیروزی و یا شکست‏مان داشته باشد! پس خواهشمندم که بحث حمایت و یا عدم حمایت از اصلاح‏طلبان را به بعد از زمان انتخابات موکول کنید، ما هم عجالتاً درباره شما چیزی نمی‏گوییم!

ارادتمند شما ... »

 لازم به ذکر است که این نامه هنوز به رشته تحریر درنیامده و توسط یکی از اطرافیان آقای کروبی و در زمانی که حضرت شیخ در خواب صبحگاهی تشریف داشتند، لب خوانی شده است!

مسلمین، سطل آبی هم ندارند؟!

آنروزها هنوز نمی‏شد به امیران کشورهای عربی لقب سیب زمینی را نسبت داد. چرا که آنها خود را برای نبردی همه جانبه با دشمن اسرائیلی آماده می‏کردند. مصر آغازگر این ماجرا بود و دامنه آن به سوریه، عراق و اردن هم کشیده شد. رادیوی عربی مصر، با پخش آهنگهای حماسی از مردم فلسطین می‏خواست که هر چه سریعتر از سرزمینهای اشغالی خارج شوند تا اسیر بلدوزرهای مصری نشوند! بلدوزرهایی که قرار بود اسرائیلیها را به دریا بریزد. کشورهای برادر، جهاد مقدسشان را آغاز کردند، اما در نهایت نه تنها شهری و روستایی آزاد نشد، بلکه بخشهایی از خاک خودشان هم به تصرف اسرائیلیها درآمد! بلندیهای جولان از سوریه، نوار غزه و صحرای سینا از مصر و اورشلیم شرقی از اردن. شاید اگر از اینجای تاریخ بخواهیم این برادران عزیزمان را با اسم سیب زمینی بشناسیم، اشتباه نکرده‏ایم. چرا که از آن پس آنها حتی به فکر آزادی سرزمینهای خودشان هم نیفتادند چه رسد به اینکه آرمان رهایی قدس شریف را در سر داشته باشند! و این پاسخ همه پرسشهایی است که این روزها از خود می‏پرسیم که چرا کشورهای عربی و  مسلمان هیچ کاری نمی‏کنند؟ پس از شکست اعراب، مصر و اردن با اسرائیل پیمان صلح منعقد کردند، سوریه که خطر چندانی برای دولت صهیونیستی به حساب نمی‏آمد و عراق هم متوجه دشمن جدیدی به نام ایران شد! و عجیبتر آنکه همین عراق که نتوانسته بود با همکاری سه کشور دیگر حتی یک هفته در مقابل اسرائیل مقاومت کند، 8 سال تمام در برابر ایران جنگید و لحظه‏ای هم عقب ننشست! هرچند از همان ابتدا مشخص بود که در کنار ارتش عراق، برادران جهادی مصر و اردن و ... هم حضور دارند و البته همان قدرتهایی که در جنگ شش روزه جانب اسرائیل را گرفته بودند، اینبار پشت سر عراق متجاوز بودند!...

بگذریم، صحبت بر سر اعراب بود و رفتارشان در برابر جنایات اسرائیلیها و اینبار بهانه نوشتن، حوادث غمبار غزه. از آنجایی که خادم حرمین شریفین و حسنی مبارک و بقیه شکم گنده‏های منطقه، به تازگی میزبان قدمهای رییس جمهور آمریکا بوده‏اند و با توجه به اینکه در مرام و مسلک این مسلمانان معتقد، احترام مهمان واجب می‏باشد، طبعا نمی‏توان انتظار کوچکترین حرکتی را از آنها داشت! ما هم که مطابق معمول، این سکوت مرگبار اعراب را محکوم کرده‏ایم و خواستار بیداری همه مسلمین هستیم. بن‏لادن و ملاعمر و یاران القاعده‏ هم که الان معلوم نیست در کدام نقطه عالم مشغول جهاد با صلیبیان یا بریدن سر رافضیان هستد! در این میان، تنها می‏توان به دست و بازوی مجاهدان حماس و حزب الله و مردم مظلوم فلسطین ایمان و اعتقاد داشت که این معرکه را نیز با پیروزی پشت سر بگذارند...

زیبایی تمام!

سالها پیش مرحوم دکتر شریعتی درباره حر اینچنین گفت:«فرض کنید که این ماجرا اصلا اتفاق نیافتاده باشد و فیلمسازی بخواهد چنین داستانی را به نمایش بگذارد، آیا زندگی حر، زیباترین داستانها نیست؟!» (نقل به مضمون) اکنون از من خواسته‏اند که درباره آن آدمها بنویسم. درباره آنهایی که همه زندگی و رفتار و کردارشان و حتی مرگشان جز زیبایی نبود. آیا دشوارتر از این هم می‏تواند وجود داشته باشد؟! زیبایی را تنها زیباشناسان می‏توانند درک کنند و درباره‏اش سخن بگویند و بنویسند. من اگر می‏توانستم به سراغ این صحنه‏ها می‏رفتم:

1 - مسلم، پس از خواندن نماز در مسجد کوفه، چه حالی داشت وقتی پشت سرش را نگاه کرد و کسی را ندید؟!

2- زهیر، عثمانی بود و دل خوشی هم از علی(ع) و فرزندانش نداشت. در سفر کربلا به ناچار همراه با کاروان امام شد، اما سعی می‏کرد که خیمه اش را دورتر از خیام اهل بیت برپا کند تا چشمش به چشم امام نخورد!... در خیمه امام چه شد و چه گفت و چه شنید که پس از بیرون آمدن ، علوی و حسینی شد؟!

3- و حر، آنگاه که جانب امام را گرفت و به سمتش آمد، آیا حسرت روزی را نمی‏خورد که خود راه را بر امام بسته بود؟!

این موج از اینجا به من رسید...

من هم دعوت می‏کنم از  دلنوشته های نقطه، خادمه الزهرا ، آتش عشق  ، پارسانیک و روح و ریحان

ابوسفیان هنوز نفس می‏کشد!

دیروز سخنرانی سید حسن نصرالله را در مراسم عاشورای بیروت گوش می‏دادم، مثل همیشه گرم و پرحرارت بود... نمی‏دانم چرا فکر می‏کنم آن عزاداری و عاشورایی که لرزه بر اندام طاغوت زمان و خاندان ابوسفیان می‏اندازد همانی است که نصرالله، در آن حضور داشت و برایش سخنرانی می‏کرد. آنجا که با شهامتی بی‏نظیر و به صراحت به بوش و اولمرت نسبت به آغاز جنگی جدید هشدار داد و به سران عرب (بخوانید اصحاب ابوسفیان) یادآوری کرد که اگر سال گذشته به حزب الله لبنان کمک نکردید لااقل امروز از مردم غزه حمایت کنید!

ابوسفیان هنوز نفس می کشد

درست همان شبی که ابوسفیان، خود را در محاصره سپاه پیامبر دید و مجبور شد که برای حفظ جانش از ایشان امان نامه بگیرد، در چشمان عده‏ای از افراد سپاه، حسرت روزهای جاهلیت را احساس کرد. همانهایی که دلشان برای تفاخر و زرق و برق و اشرافیت دوران پیش از اسلام تنگ شده بود! ابوسفیان در برابر چشمان مضطرب آن آدمها، مسلمان شد اما نه به اسلام پیامبر، بلکه به اسلامی که آورنده آن کسی جز خودش نبود! او برای تثبیت اسلام خود به دو برنامه کوتاه مدت و بلند مدت احتیاج داشت، ابتدا می‏بایست پایه های دین جدیدش را محکم کند و آنگاه مقدمات برپایی حکومتی مبتنی بر آن را فراهم آورد. با رحلت پیامبر، اسلام ابوسفیانی جان تازه‏ای گرفت، در نگاهش می‏شد رضایت را احساس کرد، وقتی که با چشمان خود نادیده گرفتن وصایای پیامبر در حق اهل بیت و فراموشی واقعه غدیر را می‏دید. کدام حادثه برای ابوسفیان می‏توانست اینچنین شور و شعف ایجاد کند جز کنار گذاشتن علی بن ابیطالب از جانشینی پیامبر؟! ابوسفیان برای دیدن آرزوهای خود، بیش از یکی دو دهه منتظر نماند چرا که فرزندش معاویه از سوی خلیفه به عنوان امیر شام منصوب شد و این آغاز حکومت جدید ابوسفیان بر پایه احکام دوران جاهلیت بود...

و درست به همین علت، امام علی (ع) با حکومت معاویه مخالف بود و به آنهایی که می‏گفتند فعلا با او کاری نداشته باشیم، پاسخ دادند که معاویه حتی یک روز هم نباید حکومت کند. چرا که اساس حکومت او مبتنی بر اسلامی بود که با اسلام پیامبر زمین تا آسمان تفاوت داشت. اسلام معاویه، اسلامی ابوسفیانی بود و بس!

دوران یزید، اسلام ابوسفیان به تکامل و بلوغ خود رسید! دیگر همه باور کرده بودند که دین همین چیزی است که این خاندان می گویند. یعنی همانی که ابوسفیان آرزویش را داشت! پاک کردن و زدودن این باورها از اذهان مردم کار آسانی نبود. تنها یک حماسه و یک حادثه بزرگ می‏توانست اسلام پیامبر را از خطر خشکسالی نجات دهد و آن حماسه بزرگ را امام حسین آفرید و اینچنین اسلام پیامبر راهش را برای همیشه از اسلام ابوسفیان جدا ساخت و مردمان بسیاری در طول تاریخ مخیر شدند که آگاهانه یکی از آندو را انتخاب کنند...

البته خاندان و دوستداران ابوسفیان هم که بزرگترین ضربه را از خون امام و قیام او خورده بودند، در طول تاریخ ساکت نماندند. آنان نیز با اقتدا به جدشان یزید، عاشورا را گرامی داشتند، اما به شیوه خود یزید! یادم نمی رود محرم چند سال پیش را که از رادیوی وهابی عربستان شنیدم که می‏گفت: «امروز دهم محرم الحرام- روز عاشورا- یعنی روزی که امیرالمومنین یزید، حسین و خارجیان همراه او را به ...» آیا این همان اسلامی نیست که سرزمین پیامبر را فرا گرفته است؟!...

به نظر شما امروز کدام عاشورا می‏تواند خاندان ابوسفیان را رسوا کند؟!

یاد آن شب

پرده اول:

هنوز، سالها با دوران کامپیوتر و اینترنت فاصله داشتیم. تلویزیون تنها چند ساعت در طول شبانه روز برنامه پخش می‏کرد. آن روزها دلخوشی من ضبط صوت پدرم بود. پدرم مجموعه‏ای بی نظیر از موسیقی و نواها و مداحی‏های قدیمی داشت. عادتش این بود که غروبهای دلگیر آن روزهای غربت «آستان جانان» شجریان را گوش کند. هنوز هم که پس از سالها این نوا را می‏شنوم، یاد آن روزهای پر خاطره می‏افتم. یادم می‏آید که محرم، پدر بیش از هر چیز دیگری، نواری را گوش می‏کرد که این اشعار را می‏خواند:

«امشب شهادت نامه عشاق امضا می‏شود                 فردا ز خون عاشقان این دشت دریا می‏شود»

سالها گذشت. ضبط صوت پدرم خراب شد. آن قدیمی‏ها از دنیا رفتند و آن نواها هم به خاطره پیوستند و من شبهای عاشورا ناخودآگاه به یاد همان شعر می‏افتادم و حسرت روزهای رفته را می‏خوردم...

پرده دوم:

شب عاشورایی، به شهر و دیار خود رفته بودم. مردم به خیابانها آمده بودند و دسته های عزاداری هم مطابق معمول از مقابل دیدگان آدمها رد می‏شدند! ناگهان صدای مداحی توجهم را به خود جلب کرد. شعرش عجیب آشنا بود:

«امشب شهادت نامه عشاق امضا می‏شود                 فردا ز خون عاشقان این دشت دریا می‏شود»

از میان انبوه جمعیت دنبال صدایش گشتم، پیرمردی را دیدم که هنوز به سالهای گذشته وفادار مانده بود. آن شب به اندازه تمام آن سالهایی که از دوران کودکی خود دور شده بودم، احساس دلتنگی کردم! آن شب عاشورا گذشت... عاشورای پارسال که برای شنیدن دوباره «شهادت نامه عشاق» به شهر خود رفته بودم، پیرمرد هم رفته بود!

درباره وبلاگ