زندگی نامه میرزا کوچک خان جنگلی

زندگی نامه

فعالیتهای نظامی

رهبران انقلاب

اعلام حکومت جمهوری

کودتای حزب عدالت

شکست نهضت و شهادت میرزا

زندگی نامه

میرزا یونس معروف به میرزا کوچک فرزند میرزا بزرگ، اهل رشت، در سال 1259 شمسی، دیده به جهان گشود. سال های نخست عمر را در مدرسه ی حاجی حسن واقع در صالح آباد رشت و مدرسه ی جامعه آن شهر به آموختن مقدمات علوم دینی سپری کرد.

در سال 1286 شمسی، در گیلان به صفوف آزادی خواهان پیوست و برای سرکوبی محمدعلی شاه روانه ی تهران شد.

                  ادامه مطلب...

نوشته هایی از نسیم شمال

نوشته هایی از سید اشرف الدین قزوینی ، جالب اینکه ایشان این مطالب را در دوران مشروطیت نوشته اند اما عجیب به اوضاع و احوال امروز ما شباهت دارد :

عریضه محرمانه

خدمت آقای اشرف الدین حسینی ، در کمال احترام عرض می نمایم دیشب در یک خانه ای میهمان بودم . کتاب شاه نعمت الله مرحوم را می خواندند که بعد از این دنیا بهشت برین خواهد شد . و از کتاب دانیال هم استخراج کرده اند که در هزار و سیصد و سی و پنج ، خلق آسوده و راحت می شوند .

رفیق ما جعفر آقا شروع کرد به قاه قاه خندیدن . من در کمال اوقات تلخی به او گفتم : « خنده بی موقع چه معنی دارد ، مگر العیاذ بالله قلیان حشیش کشیده ای ؟ »

باز خندید . به من جواب داد ، گفت : « تو بمیری من تا به حال قلیان حشیش نکشیده ام ، ولی از این حرفها خنده ام می گیرد . این حرفهای شما خیلی شباهت دارد به حرفهای قزوینی ها و اصفهانی ها و کاشی ها . »

قزوینی به زنش گفت : « وقتی که خانه ما نان هست ، پنیر نیست . وقتی که پنیر هست ، نان نیست . وقتی که نان و پنیر هر دو هست ، من نیستم تا بخورم .»

اصفهانی به زنش گفت : « اگر پیاز و روغن و نان لواش و چوب سفید می داشتم ، یک اشکنه خوبی درست می کردیم ، اما چه فایده پول سیاه نداریم. »

کاشی از زنش پرسید : « گرسنگی بدتر است یا تشنگی ؟ » زنش گفت : « بی ادبی است ، ...شت نگرفته که هر دو را فراموش کنی . »

حالا به عینه حکایت ماست . زمان قدیم که فراوانی نعمت و ارزانی بود ، ما نبودیم . بعد از این که دنیا بهشت می شود ، ما نیستیم .

کفن ما همه صد چاک شده    بدن نازک ما خاک شده

--------------------------------------------------------------------------------------

عریضه مر غ ها و خروسها

غوت غوت غوت . غو غو لو غو غو

آقای نسیم شمال ، قربون دست و پنجه ات ، همه مون ! چرا که خوب روزنومه می نویسی . صاف و پوست کنده بی شیله و پیله از فقرا و ضعفا حمایت می فرمایید .

دیشب گذشته ، ما جماعت مرغ و خروس کمیسیونی در « یاخچی آباد » تشکیل دادیم . کلاه خودمان را قاضی کردیم ، گفتیم چه کنیم که اولیای امور به حکم النصاف بر ما ترحم نمایند . بالاخره بعد از قال و مقال ، همه رای دادند که به « نسیم شمال » عریضه بنویسیم ، بلکه این ظلم هولناک از سرمان رفع شود .

چون خوردن تخم مرغ و گوشت مرغ و خروس برای نوع بشر حلال است ، ما هم در محکمه استیناف قضا و قدر محکوم شده ، عرضی نداریم . در عروسی و عزا همیشه فدای مشتهیات بنی آدم هستیم . قربون شکمشون هم می رویم . بخورید نوش جون شما ؟؟؟ حالا خوب است این بی انصافها که همه روزه ما را قربان شکم خودشان می نمایند ، لااقل در هنگام حمل و نقل ، ما را زنده به دار نیاویخته ، یعنی حلق آویز و معلق ننمایند . آخر ما هم جان داریم . ما مرغان نیز خدا را حمد و تسبیح می نماییم .

اقلا ما بیچارگان را به آسودگی حمل و نقل کنند که خون در گلوی ما نریزد و نفسمون قطع نشود .

آن وقت زیر کرسی و پای بخاری می نشینند و از ما شکایت می کنند که تخم مرغ چرا جفتی دو عباسی است ، مرغ در بادکوبه چرا هر قطعه هفتاد منات شده و گوشت چرا پنج قران است.

آخر ای بی انصاف ها شما که ما را می خورید ، دیگر چرا به زنجیر می کشید . ما که حرف سیاسی نزدیم . ما که از همدان و کرمانشاه صحبت نکردیم . ما که به آوج و ساوج نرفتیم . ما که از قطع روابط آلمان و آمریکا دم نزدیم .

امید است که اداره جلیله نظمیه مراعات این اندازه انصاف را درباره ما مبذول فرموده ، این ظلم فاحش را از سر این زبان بسته ها مرتفع فرماید تا ما ها نیز آسوده خاطر به « غوت غوت غوت » و « غو غو لو غو غو » مشغول شده ، در رنگین کردن سفره اغنیا و میز دولتمندان اهتمام لازم مرعی شود و ادبیات بی نظیر آن شاعر دانشمند را از فسنجان و جوجه کبابی خود منقش نماییم . تازه به تازه .

حمام

آدم وقتی که داخل حمام می شود ، می بیند که در حمام « مساوات » برقرار است . یعنی همه لخت و عریان و همه به یک صفت موصوفند.

آدم غریب که تازه وارد تهران شده همین که به حمام می رود ، نمی شناسد که این آدمهای عریان چه کاره هستند و چه صنعتی در دست دارند چون که در صورت ظاهر همه در صحن عریان می باشند .

اما همین که اینها از حمام بیرون آمدند و لباس پوشیدند آن وقت معلوم می شود که اینها چه کاره هستند . آن وقت چشمان آدم غریب باز می شود ، می بیند این آدمهای عریان یکی حمال بوده ، یکی صاحب منصب بوده ، یکی لوطی بوده ، یک بقال بوده ، یکی نمی دانم چه بوده . آن وقت می شود فهمید که در حمام « مساوات » موقتی بوده بلکه هر کسی در اصل حقیقت یک لباس مخصوص داشته .

در سال 1337 وارد تهران شدم . در حین دخول ، خیلی خوشحال گردیدم ، زیرا که از ملا ، تاجر ، خان ، روزنامه چی ، نفت چی ، طلبه همه را همرنگ دیدم . همه می گفتند : « زنده باد مساوات ، عدالت ، مشروطه »

خود به خود گفتم : به به جماعت مسلمین از خواب بیدار شده اند . در سنه 1338 و 1339 باز به تهران آمدم . دیدم آن آدمها یکی یکی از حمام بیرون آمده اند و هر کس لباس مخصوص خود را پوشیده . یکی می گوید بر مجلس ، فلان . یکی می گوید بر مشروطه بهمان ...

آن وقت فهمیدم که این شهر حمام بود ، حالا همه لباس خود را پوشیده اند . امروزه حریف می خواهم صورت اصلی این آدمها را به ذهن خود بسپارد تا به اقتضای زمانه ، هر وقت خواستند به لباس دیگر درآیند فورا یخه شان را بگیرد و بگوید تو بودی که پارک می ساختی ، عمارت لاک می ساختی . تو بمیری اگر این دفعه به پوست شیر هم داخل شوید ، نمی توانید ما را گول بزنید . ما پوست شما را در دباغخانه می شناسیم . ما دیگر جمیع شما را خوب شناختیم . به قول شاعر :

دل منه بر مردمان پول مست    لنگ حمام است ، هر که بست ، بست

امضا : « حمامچی »

بابک بیات درگذشت

جستجوی کلمه SEX و رفتار کاربران اینترنتی

جستجوی کلمه SEX و رفتار کاربران اینترنتی

آنگاه که تخم مرغ ارزان شود

انتخابات چیز جالبی است . اما از آن جالبتر تبلیغات روزهای قبل از انتخابات است . نمی دانم شما هم دقت کرده اید یا نه ؟ فرقی نمیکند چه انتخاباتی باشد . نمایندگی مجلس یا شوراهای شهر و روستا . آدم خیلی کیف می کند  وقتی میبیند که آقایان و خانمهای کاندیدا چقدر ساده و بی ریا در میان  مردمند و با آنها  صحبت می کنند ، پای حرفهایشان می نشینند و به درد دلهایشان گوش میدهند . طوری جلوی آدمهای عادی خم میشوند که آدم واقعا به صداقت و بی ریاییشان شک می کند ! اما بنده های خدا ، چه کنند که همه خادم ملتند و کشته و مرده خدمت !

چند روز بعد ...

تبلیغات به پایان رسید و رأی گیری هم انجام شد . بالاخره یکی باید انتخاب شود . نتیجه اصلا مهم نیست . اصل یک چیز دیگر است  و آنهم اینکه ،  هرکه بیشتر زحمت کشید و مراسم شام و ناهار گسترده تری را تدارک دید و شکم گرسنگان بیشتری را سیر کرد ، چون نیتش پاک بود ، سرانجام جواب این بی ریایی خود را خواهد گرفت ! 

و باز چند روز و چند هفته و چند ماه بعد ...

آقای نماینده مجلس و شورا ، کت و شلوارش فرق کرده . راه رفتنش ، حرف زدنش ، خندیدنش ، کلاس گذاشتنش ، با مردم بودنش . یک جوری ادا در می آورد که انگار آقا بطور مادرزاد نماینده بوده و این مردم هیچ نقشی در انتخاب او نداشته اند . انگار همین مردم نبودند که پای سفره او نشستند  و مرغی نوش جان کردند و یک عدد 1000 تومانی ناقابل به پاس احترام و به رسم یادبود دریافت کردند! یکی نیست به این بنده های خدا بگوید که باباجان ، ما یه کلاهی سرمان رفت و به تو رأی دادیم ، حالا نه مرغ مفت و مجانی تو را می خواهیم نه آن هزارتومانی را . لااقل یه فکری به حال این « طرح نظام هماهنگ » بکنید و حقوق هایمان را با قیمت تخم مرغ هماهنگ سازید .

خوش خیالی تا کی

آمار و ارقام رسمی چه می گویند ؟ می گویند ما هر روز داریم به پیشرفتهای شگرفی نائل می شویم . میگویند امسال تولید کفش در کشور ، ده ها درصد افزایش داشته و صادرات غیر نفتی باز هم بالاتر رفته و هر روز صدها و هزاران اختراع توسط جوانان مستعد ایرانی به ثبت می رسد که می تواند باعث سالانه هزاران میلیارد دلار صرفه جویی در هزینه های مملکت شود !

آمارها و اخبار همه شاد و دلگرم کننده اند ، اما گرهی از کار کسی باز نمی کنند . کسی آنها را باور ندارد و حتی اگر باور داشته باشد ، اهمیتی به آنها نمیدهد . مهم نیست ، شاید هنوز هم عده ای خوشدلانه دل به این آمار و ارقام بسته اند و همه چیز را رو به پیشرفت و آینده را آفتابی تصور می کنند . اما حتی از خوش بینی این معدود مردمان هم آبی گرم نخواهد شد . واقعیت زندگی ما نه در این ارقام طلایی بلکه در واقعیتی است که روی آسفالت خیابان جریان دارد . واقعیت ، آمار جوانان بیکار است و میلیون ها نفری که زیر خط فقر زندگی می کنند . واقعیت این است که ما همچنان بالاترین تعداد کشته در تصادفهای جاده ای را داریم . میلیون ها معتاد و تعداد کمی سینما و ورزشگاه قدیمی که سالهاست ثابت مانده اند و بر آنها افزوده نشده است . واقعیت اینست که شاخص های توسعه ، جایگاه ما را در میان کشورهای جهان ، اسفبار نشان می دهد . آخرین برآوردی که از دانشگاههای جهان منتشر شد ، نشان داد که دانشگاههای ایران ، با همه ادعایی که داریم جایی در میان صد دانشگاه برتر جهان ندارند که هیچ ، حتی در میان دانشگاههای برتر آسیا هم سهمیه ای ندارند . واقعیت اینهاست و نشان دادن این که یک کشاورز زحمتکش آذربایجانی ، سیب زمینی های دو کیلویی از مزرعه خود برداشت کرده ، چیزی را تغییر نمی دهد.

چند وقت پیش ، یک هیئت چینی به ایران آمده بود تا پروژه ای را بطور مشترک با شرکتی ایرانی انجام دهند . پس از چند روز حضور مهندسان چینی از این که همکاران ایرانی شان از صبح زود تا آخر شب مشغول کارند ، اظهار تعجب کرده بودند و وقتی شنیده بودند که تقریبا تمام افراد شاغل در ایران ، روزی ده دوازده ساعت و حتی بیشتر کار می کنند ، چشم هایشان گشادتر شده بود ! آن وقت یک سوال اساسی مطرح کرده بودند :« شما که اینقدر کار می کنید ، چرا پیشرفت نمی کنید » و این سوالی است که سالهاست ما باید از خودمان بپرسیم و نمی پرسیم .

ایران احتمالا جزو معدود نقاط دنیاست که مردمش دو و حتی سه شغله اند و این همه از صبح تا شب می دوند . اما مشکلات ما همچنان لاینحل به نظر می رسد . امارات متحده عربی ( یا همان دوبی خودمان ) ، قطر ، جنوب شرق آسیا ، شرق اروپا و بسیاری از کشورهای توسعه نیافته با تنها چند سال تلاش ، مسیر بلندی را طی کرده اند و از این رو به آن رو شده اند کشورهایی که اگر نگاه کنی ، در مقایسه با ما هیچ ندارند . نه منابع طبیعی نه آب و هوای چهار فصل نه نیروی انسانی متخصص و نه فاکتورهای دیگر . اما ناگهان تکان خورده اند ، ما را جا گذاشته اند و حالا فرسنگها جلوترند . ما چرا از جایمان تکان نمی خوریم ؟

شاید بهتر باشد کمی از خوش خیالی دست برداریم و به جای این همه غرور و خود شیفتگی ، از خودمان بپرسیم که ما را چه می شود ؟ به جای اینکه فقط خودمان را نگاه کنیم و برای هر برتری بیهوده ای به دیگران فخر بفروشیم دورترها را نگاه کنیم و ببینیم دنیا دارد کجا می رود و فکر کنیم که ما چرا باید اینجا باشیم . ای دریغ.

 « سیامک رحمانی »

مانند احمد دادبین

می خواهم از مردی بنویسم که بدرستی او را نمی شناسم . فقط چیزهایی از او شنیده ام . از دوستانش و همکارانش و زیردستانش . جالب است که همه از او به خوبی یاد میکنند و حسرت روزهایی را می خورند که فرمانده شان بود . « احمد دادبین » ، مردی از نسل دوران جوانمردی و ایثار .

اگر در هر نقطه ای از این مملکت ، شخصی را با لباس ارتشی دیدید ، کافی است که نزدش نام احمد دادبین را بیاورید . آنوقت خواهید دید که بی اختیار سرش را تکان میدهد و آهی از سر درد می کشد ...

در فضای خشک و پر از مقررات ارتش ، خیلی کم پیش می آید که فرمانده ای ، اینقدر در قلبهای پرسنل تحت امرش جا کند و محبوب همه شود. از خاطراتی که از او شنیده ام ، یکی اینکه وی چنان بی آلایش و بی توجه به مناصب و درجه بود که ، همه به آسانی قادر بودند به ملاقاتش بروند و مشکلاتشان را با او درمیان بگذارند . در اتاقش به روی همه باز بود . ظهر ها پس از پایان نماز ، از مسجد خارج نمی شد و همانجا به تک تک افرادی که برای حل مشکلاتشان آمده بودند ، پاسخ می داد . هرگز در قید و بند درجه و تشریفات اضافی نبود . البته منظورم  عدم رعایت مقررات نظامی نیست ، چرا که از آشنایان و دوستان ایشان شنیده ام که وی به تمام معنی کلمه یک نظامی آگاه و متخصص بود . تیمسار دادبین در یک اقدام ابتکارى بزرگ ترین مانور نیروى زمینى ارتش را در حد فاصل شهر هاى تهران و قم به اجرا درآورد. این مانور بزرگ ترین و مهم ترین مانور نظامى نیرو هاى مسلح ایران در دوران پس از جنگ بود که باعث شد تا تمام نگاه  رسانه هاى داخلى و خارجى را به سوى خود معطوف کند.

پس منظورم از بیان رفتار ایشان و عدم توجه به تشریفات ظاهری ، غرق نشدن  در مقررات زاید و غیر ضروری است که مانع تماس مستقیم با پرسنل زیردست و افراد عادی اجتماع می شود و شاید همین کردار و اخلاق ایشان باعث شد که یادش در دلهای دوستانش برای همیشه زنده بماند و همچنین اندک افرادی نیز به خاطر موقعیت و مناصب زودگذر دنیا کینه او را به دل بگیرند ...

این امیر سرافراز ارتش اسلام ، یادگار دوران دفاع مقدس ، یار و همرزم شهیدان صیاد شیرازی ، حاج همت ، متوسلیان  و ...، بیش از یک سال است که در اثر سانحه سقوط از کوه ، در بستر بیماری است و محتاج دعای تمامی دوستانش .

هنگام جستجو در گوگل درباره امیر سرتیپ احمد دادبین ، به مطلب و خاطره زیبایی درباره ایشان در سایت لوح نوشته محسن مومنی  برخورد کردم که عینا آنرا می آورم :

امیر شجاع و سرافراز روزهای نبرد، سرتیپ احمد دادبین بر اثر سقوط از کوه مدتی است در بیمارستان بستری است. امروز هنگامی این یادداشت را می‌نویسم که به دعای مردم و تلاش پزشکان او به هوش آمده اما تا رسیدن به سلامتی کامل زمان زیادی باید تحت درمان باشد.

ادامه مطلب...

سربازی ، علافی یا مقدس

همین یکی دو هفته پیش بود که سردار کارگر رییس سازمان نظام وظیفه عمومی کشور در برنامه نگاه یک شرکت کرد تابه سوالات جالب و غافلگیر کننده مجری برنامه آقای دکتر محمود احمدی پاسخ دهد . سوالاتی درباره وضعیت سربازی در ایران و مشکلات جوانان و از این قبیل حرفها . راستش را بخواهید من از جوابهای سردار نه قانع شدم و نه انتظار داشتم که ایشان حرف تازه ای بزنند . نمی دانم این مشکل نظام وظیفه کی و چگونه قرار است حل شود. حتما می پرسید چه مشکلی ؟ درست مثل سردار که فقط حرف خودش را میزد. انگار واقعا هیچ خبری نیست. به قول مجری برنامه ، اگر واقعا همه چیز بر وفق مراد است و وضعیت سربازی امیدوارکننده است ، پس چرا جوانان ذکور این مملکت از آن گریزانند و در نهایت از سر اجبار دو سال از عمر خود را در آن به بطالت میگذرانند . البته حتما پس از بکار بردن واژه «بطالت » فورا داد و فریاد بلند میشود،که نه خیر، نگویید بطالت بلکه بگویید دوران مقدس سربازی !! اگر واهمه نداشتم از اینکه فورا مرا متهم کنند به افشای اسرار نظام  و اینگونه برچسبها ، خیلی از واقعیات و مسائل پشت پرده سربازی را می نوشتم تا سردار کارگر و همکاران عزیز ایشان به جای شعار دادن به این حرفها پاسخ می دادند.

بله من هم با نظر ایشان موافقم که در دوران سربازی ، افراد با قومیتهای مختلف در یک مکان گرد هم می آیند و در سختی ها و ناملایمات ، راه و رسم زندگی را می آموزند ، مرد زندگی میشوند و ... اما آیا این تنها نتیجه سربازی است؟ آیا کسانی را سراغ ندارید که قبل از سربازی ، اصلا سیگاری نبودند اما پس از آن دوران ، معتاد به انواع مواد مخدر شده اند؟ آیا افرادی وجود ندارند که در اثر برخوردهای غلط  و نادرست مسئول و یا مافوق خود ، دچار سرخوردگی شده اند ؟ و آیا یکبار هم شده شما و مسئولان آن سازمان به خود زحمت داده اید که تحقیقی کنید و شرایط روحی و روانی جوانان را قبل و بعد از سربازی بسنجید ؟

ایشان می فرمایند که در بسیاری از کشورها سربازی اجباری است . اولا شما چرا بقیه کشورها را در نظر نمی گیرید ؟ ثانیا آیا شرایط در همین کشورهایی که شما از آنها نام برده اید نیز مانند ماست؟ آیا در آن کشورها هم از سرباز برای خالی کردن محموله 10 تریلی در روز استفاده می کنند؟ آیا در آن کشورها هم ، همین سربازان که روز را زیر فشار خالی کردن و جابجا کردن کیسه های برنج و ... سپری کرده اند همان شب هم مجبورند که  سر پست نگهبانی بایستند و چرت نزنند ؟ آیا در آن کشورها هم ، سربازان مجبورند یک شب یا دو شب در میان نگهبانی بدهند و هیچگونه احساس خستگی نکنند ؟ ...

سخن را کوتاه کنم . چرا که همین حالا هم آنان که جوابی ندارند ، برای فرار از پاسخگویی ، مرا متهم به تضعیف روحیه سربازان و افشای اسرار نظام و ... می کنند.

فقط یک نکته باقی می ماند که ناگزیر از گفتن آنم :

سردار عزیز ، کارگر ! آیا به گوش شما رسیده است که یک هفته پیش در یکی از پادگانهای کشور ، سربازی که مشغول نگهبانی بود در اثر خستگی و خواب ، سرش را روی بالین خاک می گذارد و آرام می خوابد و به خواب ابدی فرو می رود چرا که لحظاتی بعد ، یک سرباز دیگر که به عنوان راننده مشغول رساندن نگهبانان به سر پستشان بود ، از روی بدن آن بیچاره رد می شود . (بله حتما می گویید ، آن راننده مقصر است . مثل همیشه که هواپیمایی سقوط می کند و پس از چند ماه بررسی و تحقیق و بازبینی از جعبه سیاه ، خلبان به عنوان مقصر اصلی حادثه شناخته میشود . ولی افسوس که خلبان زنده نیست که یقه بعضی ها را بگیرد .)

  بله اینبار هم سرباز مقصر استکه گواهینامه پایه یک نداشته و سوار بنز نظامی شده است . اما ... اما اگر از راننده بیچاره بپرسند ، روزی را به یاد می آورد که به زور گوش او را گرفته اند که پشت فرمان بنشیند ، اما امروز همانها پشت او را خالی کرده اند!!

و سوال بنده هم این است که اصلا شما چند جوان را می شناسید که  ، گواهینامه پایه یک داشته باشد؟!

درباره وبلاگ